Projekt odpowiada na potrzeby dzieci i rodzin osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Dzieci osób osadzonych nazywane są często „niewidoczną populacją”, „niewidzialnymi dziećmi” lub „niewinnymi ofiarami przestępstwa”. Pozbawienie wolności rodzica oznacza dla dziecka nie tylko utratę ważnej dla niego osoby, ale wiąże się także ze wstydem, marginalizacją, stygmatyzacją i wykluczeniem rówieśniczym. Dzieci te stanowią również grupę szczególnie narażoną na podejmowanie zachowań przestępczych. Można szacować, że w Polsce żyje około 120 tys. takich dzieci.
W ramach projektu Grantobiorca pracował z dziećmi i rodzinami osób osadzonych. Dzieci i młodzież wzięły udział w regularnych, cyklicznych warsztatach wzmacniających i aktywizujących (2 grupy po 36 spotkań), natomiast dorosłe osoby utworzyły grupę samopomocową. Uruchomiono również telefon zaufania dla rodzin. Grantobiorca zorganizował pięć szkoleń dla grup zawodowych mających kontakt z rodzinami osób osadzonych, w tym dla pedagogów i pedagożek szkolnych, pracowników i pracownic socjalnych oraz dla służby więziennej. Szkolenia były poświęcone sytuacji dzieci osób osadzonych. Szkolenia odbyły się w jednostkach penitencjarnych w Krakowie i Bydgoszczy. Zorganizowano również konferencję naukową nt. społecznego funkcjonowania rodzin osób osadzonych, ze szczególnym uwzględnieniem perspektywy dziecka. Przeprowadzono także kampanię społeczną „Nie moja wina, ale moja kara”, która zwracała uwagę na potrzeby dzieci; w ramach kampanii powstał film, w którym dzieci opowiadały o własnym doświadczeniu związanym z przebywaniem rodzica w zakładzie karnym.
W projekcie wzięło udział ponad 300 osób, dzieci i dorosłych, których bliska osoba została pozbawiona wolności, a także kilkadziesiąt profesjonalistów i profesjonalistek mających kontakt z rodzinami osadzonych. Dzięki projektowi rodziny osób osadzonych zostały wzmocnione i zintegrowane, poprawił się ich komfort życia, zmniejszyło się ryzyko wykluczenia społecznego tych rodzin oraz ryzyko wejścia w konflikt z prawem. Osoby te otrzymały wsparcie emocjonalne i dowiedziały się, gdzie mogą szukać dalszej pomocy (prawnej czy psychologicznej). Dzięki realizacji projektu udało się stworzyć pierwsze w Polsce grupy socjoterapeutyczne dla dzieci i młodzieży, których rodzice odbywają karę pozbawienia wolności. Ważnym rezultatem projektu było uwrażliwienie na potrzeby dzieci i rodzin zarówno osób z nimi pracujących, jak i ogółu społeczeństwa.