Projekt odpowiada na problem, jakim jest brak wsparcia dla rodziców i opiekunów/opiekunek osób z niepełnosprawnością oraz niskie zaangażowanie tej grupy w działania samorzecznicze i samopomocowe. W powiecie poznańskim żyje ponad 54 tys. osób z niepełnosprawnościami, z czego ponad 3 tys. stanowią dzieci do 16 r.ż. Wiele z nich wymaga stałej opieki rodziców, którzy doświadczają przeciążenia obowiązkami, stresu, frustracji, problemów finansowych. Jednocześnie ruch rodziców jest jednym z najważniejszych czynników obywatelskiej zmiany systemu wsparcia, co pokazały m.in. protesty sejmowe z 2018 roku. W Poznaniu prowadzone są działania na rzecz rodziców i opiekunów/opiekunek osób z niepełnosprawnościami, lecz to wsparcie jest niewystarczające, niekiedy ograniczone do wąskich grup lub niedostępne ze względu na bariery finansowe i brak opieki asystenckiej.
W ramach projektu zainicjowano działalność grup samopomocowych rodziców oraz opiekunów/opiekunek. Zorganizowano dla nich 12 warsztatów tematycznych i 10 spotkań grup roboczych. Tematyka spotkań obejmowała takie zagadnienia jak udział osób z niepełnosprawnościami w życiu społecznym, metody wspierania opiekunów i opiekunek w codziennych czynnościach opiekuńczych, uczestnictwo w grupie samopomocowej, wzajemne wsparcie, samorzecznictwo. Rodzice skorzystali również z konsultacji specjalistycznych, a następnie przygotowali działania rzecznicze (przede wszystkim wypowiedzi w mediach społecznościowych, ale również wystąpienia na konferencjach). Opracowano również program wolontariatu opieki wytchnieniowej i wdrożono go do codziennej pracy Grantobiorcy. Zorganizowano także Marsz na Tak w Poznaniu, coroczną imprezę z okazji Dnia osób z zespołem Downa.
Uczestnikami i uczestniczkami projektu było 141 rodziców i opiekunów/opiekunek. Dzięki zrealizowanym działaniom wyłoniła się nieformalna grup osób zainteresowanych kontynuacją działań samorzeczniczych. Projekt przyniósł im wymierne korzyści w postaci wymiany doświadczeń, szybszego i łatwiejszego dostępu do informacji, ulgi w trudnych chwilach. Jednocześnie osoby uczestniczące w projekcie nabrały pewności siebie i zaangażowały się w mówienie własnym głosem o problemach, których doświadczają, i o swoich potrzebach.
