Projekt odpowiada na problem wykluczenia osób w kryzysie bezdomności. W Polsce żyje około 30 tys. osób w kryzysie bezdomności, około 25 tysięcy przebywa w placówkach, a średni okres przebywania tam to aż 6 lat (Ministerstwo Rodziny Pracy i Polityki Społecznej, 2019). W samym Lubuskiem żyje 822 osób w kryzysie bezdomności, z czego aż 25% w Zielonej Górze. To grupa wykluczona społecznie, postrzegana stereotypowo, marginalizowana, a przez instytucje traktowana przedmiotowo i prawie niewidzialna. Działania podejmowane przez organy administracji rządowej i samorządowej oraz organizacje pozarządowe nie stanowią spójnego i skutecznego systemu, który prowadziłby osoby bezdomne do usamodzielnienia (raport NIK, 2020). Nie sprzyja temu model charytatywny, zbudowany na oddolnych inicjatywach polegających na tworzeniu schronisk i noclegowni. Jednym z najważniejszych czynników umożliwiającym usamodzielnienie się osób bezdomnych jest bowiem posiadanie mieszkania lub domu. Jednakże, dla przykładu, w 2018 r. na 30 tys. osób bezdomnych wsparcie w postaci przyznania lokalu mieszkalnego przyznano zaledwie 1 044 osobom, a tylko 474 osobom (z czego 20 osobom w województwie lubuskim) gminy udzieliły wsparcia w formie mieszkania chronionego (MPiPS, 2018).

W ramach projektu Grantobiorca rozwinął prowadzoną przez siebie działalność na rzecz osób w kryzysie bezdomności mieszkających w schronisku, oferując im kompleksowe usługi mieszkaniowe. Przygotowano i wdrożono plan przejścia od wsparcia w schronisku do rozwiązań mieszkaniowych. Rozwiązania te zostały wypracowane w partycypacyjny sposób, z aktywnym i podmiotowym uczestnictwem mieszkańców i mieszkanek schroniska i mieszkań treningowych – od planowania do wdrożenia rozwiązania. Proces ten składał się z kilku etapów – diagnozy (analizy narzędzi i metod pracy w schronisku oraz potrzeb osób w kryzysie bezdomności), warsztatów z mieszkańcami, mieszkankami i kadrą schroniska, 2 paneli eksperckich, krajowych i zagranicznych wizyt studyjnych (w tym do Partnera z Finlandii), konferencji podsumowującej.

Dzięki projektowi udało się wdrożyć nowe, kompleksowe i długofalowe rozwiązanie wspierające osoby w kryzysie bezdomności z jednoczesnym ograniczeniem mało efektywnego i kosztownego systemu placówkowego. Osobom w kryzysie bezdomności zapewniono warunki do godnego i samodzielnego życia z zachowaniem pełnej podmiotowości, która polega na ich dobrowolnym i pełnym zaangażowaniu w proces zmian. Poprzez działania zaplanowane w projekcie udało się przejść kompleksowo proces uczenia się, wymiany doświadczeń, tworzenia partycypacyjnego programu i w końcu – wdrażania. Najważniejszym jednak rezultatem projektu jest zamknięcie schroniska w grudniu 2023 r. i rozpoczęcie wsparcia w nowej formule mieszkań treningowych.