Z badań przeprowadzonych przez Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju wynika, że w kulturze i przestrzeni publicznej kobiety nie są równie widoczne jak mężczyźni. Rzadziej są one zapraszane do telewizji jako ekspertki i rzadko pojawiają się jako bohaterki w podręcznikach do historii. W badaniach zespołu projektu naukowego UPGEM, kobiety zajmujące się fizyką opisywały trudności w karierze, których doświadczały ze względu na stereotypy płci. Mówiły one o dotkliwym braku wzorca, który sprawiał, że zgłębiając fizykę, mimo talentu, wiedzy i osiągnięć czuły się „nie na miejscu”. Wnioski z tych badań są takie, że wzmacniająco dla innych kobiet działa możliwość odniesienia się do przykładu kobiety aktywnej w określonej dziedzinie i w konsekwencji zwiększa to szansę na ich zaangażowanie w sprawy publiczne. Dlatego właśnie naszymi działaniami chciałyśmy uwidocznić mieszkańcom i mieszkankom Łodzi obecność kobiet w nauce i sferze publicznej.

Przeprowadziliśmy wywiady z uczestniczkami marszu głodowego z 1981 roku, który był największą, ale często zapomnianą, demonstracją okresu PRL-u w Łodzi. Na jego czele szły kobiety z dziećmi w wózkach. Najbardziej inspirujące historie wydałyśmy w formie książki. Zorganizowałyśmy także grę miejską, poświęconą kobietom buntowniczkom (tak są nazywane uczestniczki marszu głodowego) oraz tym działającym w życiu publicznym. Jej celem było pokazanie tradycji kobiecych działań, przedstawienie zaangażowanych społecznie Łodzianek oraz przedstawienia w przyjaznej formie działań aktywności obywatelskiej. Gra była skierowana do młodzieży, seniorów/ek i rodzin z dziećmi.
Ponadto zorganizowałyśmy warsztaty, których tematyką były bohaterki codzienności. Uczestnicy/czki mogli na nich przedstawić ważne dla nich kobiety z ich rodzin, a na tej podstawie rozmawiano o powodach niskiego zaangażowania kobiet w życie publiczne.

Z ankiet ewaluacyjnych wiemy, że dzięki naszym działaniom, udało nam się przełamać panujące wśród mieszkańców/nek stereotypy oraz pokazać kobiety, jako bohaterki do naśladowania. Ponadto udało nam się efektywnie przeciwdziałać wykluczeniu seniorek. W naszym projekcie, to właśnie one pełniły kluczową rolę. Opowiadały nam wile swoich historii czy też refleksji, a nawet dzieliły się swoimi zdjęciami. Pozostajemy z nimi w stałym kontakcie, dzięki czemu polecamy je często do lokalnych mediów, gdy np. te chcą napisać o marszu głodowym.