Projekt odpowiada na problem niewystarczającego wsparcia dla rodzin dzieci z chorobą nowotworową. W Polsce co roku około 1200 dzieci uzyskuje diagnozę nowotworu złośliwego. Czas leczenia (szpitalnego i podtrzymującego) tej grupy chorób wynosi średnio kilka lat. Choroba dezorganizuje dotychczasowe życie rodziny, sprzyja wykluczeniu społecznemu, zawodowemu oraz zwiększa ryzyko występowania zaburzeń lękowych i depresyjnych, w tym stresu pourazowego. Sami rodzice przechodzą przez stan kryzysu psychicznego, gdyż diagnoza dziecka wywołuje w nich lęk, przerażenie i bezsilność związane ze świadomością zagrożenia życia dziecka i uciążliwością terapii. Według badań aż 68% rodziców ma objawy łagodnej depresji, 16% – umiarkowaną i 16% – ciężką; zaburzenia lękowe stwierdzono u 66% onkorodziców, a 50% doświadczyło ostrej reakcji na stres (ASD). Większość oddziałów onkologii dziecięcej zatrudnia psychologów i psycholożki, jednak wsparcie nie jest wystarczające, i rzadko bywa dostępne właśnie dla rodziców.

W ramach projektu zaoferowano wsparcie psychologiczne i informacyjne rodzicom dzieci z chorobą nowotworową. Stworzono Onkoporadnik zawierający eksperckie treści umożliwiające podjęcie działań samopomocowych. Treści były współtworzone przez onkorodziców, którzy – dzieląc się swoim doświadczeniem i wiedzą – udzielili wsparcia innym rodzicom. Powstało również 12 materiałów wideo oraz podcastów na takie tematy jak praca zawodowa, emocje w kryzysie, wznowa choroby, wychowanie dziecka czy życie po leczeniu; przygotowano również webinar poświęcony tematyce samorzecznictwa.

W projekt aktywnie zaangażowało się 50 onkorodziców, z czego 11 wystąpiło w charakterze samorzeczników i samorzeczniczek. Dzięki Onkoporadnikowi upowszechniono wiedzę na temat tego, jak radzić sobie ze stresem w sytuacji choroby nowotworowej dziecka oraz jak przeciwdziałać wykluczeniu społecznemu, którego doświadczają całe rodziny. Wzmocniono społeczność onkorodziców, którzy mogli podzielić się swoim doświadczeniem oraz czerpać z doświadczeń innych osób.