Projekt odpowiada na problem wykluczenia społecznego osób starszych. Polityka senioralna i problemy osób starszych wciąż są tematem marginalnym, tymczasem rośnie strach przed starzeniem się i śmiercią. Polityka społeczna i opiekuńcza – w tym brak rozwiniętej medycyny senioralnej, a także polityka kulturalna i ekonomiczna, w której nie uwzględnia się różnorodności odbiorców i odbiorczyń, ich różnych potrzeb czy możliwości, a gdzie najbardziej ceniona jest siła, zdrowie, piękno i wydajność – tylko pogłębiają problem niedowartościowania osób starszych. Twórcy i twórczynie oraz osoby z młodego pokolenia nie wykazują większego zainteresowania tą tematyką.

W ramach projektu wystawiono międzypokoleniową operę współczesną pn. “Itaka”, która poruszała tematykę odchodzenia, przemijania i odrzucenia. W treści opery nawiązano do mitów starożytnych bohaterów i ich dalszych losów. Prace nad operą odbywały się w Domu Aktora Weterana Scen Polskich w Skolimowie (partner w projekcie) z udziałem aktorów i aktorek w wieku senioralnym oraz artystów i artystek czynnych zawodowo. Wyprodukowano film pn. “Droga do Itaki” dokumentujący proces powstawania opery i przybliżający sylwetki bohaterów i bohaterek. Film został bezpłatnie udostępniony w internecie. Elementy nagrań filmowych zostały wykorzystane jako wideo-scenografia opery. Sama opera została wystawiona w Akademii Teatralnej w Warszawie. Łącznie odbyło się sześć pokazów. Grantobiorca odbył również serię spotkań i warsztatów z seniorami i seniorkami, podczas których prowadzono dyskusje oraz badanie nt. wykluczenia ze sfery kultury i sztuki. W 10 spotkaniach, które miały miejsce w różnych miejscowościach w całej Polsce – na Mazurach, na Podhalu, w Wielkopolsce, na Śląsku i w Warszawie – wzięło udział łącznie 291 osób. Dodatkowo w Warszawie odbyło się spotkanie specjalne oraz dwudniowe warsztaty sensoryczno-ruchowe dla seniorów i seniorek. Grantobiorca nagrał również podcasty z udziałem specjalistów i specjalistek z różnych dziedzin – rozmowy nt. tego, jak sztuka odpowiada na problem wykluczenia.

Spektakl na żywo zobaczyło 620 osób. W spotkaniach warsztatowo-badawczych wzięło udział natomiast 291 osób. Działania te zwróciły uwagę twórców i twórczyń, artystów i artystek oraz odbiorców i odbiorczyń filmu czy opery na pomijanie tematyki starzenia się i powszechny ageizm we współczesnej sztuce. Projekt stanowił swoisty pilotaż – wzorzec działań artystycznych przeciwdziałających wykluczeniu osób starszych ze sfery sztuki nowoczesnej i życia społecznego w Polsce. Udało się nawiązać współpracę między pokoleniami, która opierała się na kontakcie, empatii, wsłuchiwaniu się w doświadczenia i potrzeby wszystkich stron. Program jest przykładem wspólnych działań cenionych aktorek i aktorów w wieku senioralnym, muzyków i muzyczek średniego pokolenia, studentów i studentek kierunków artystycznych i osób reprezentujących środowiska senioralne.