Skalę zjawiska przemocy w Polsce pokazują dane dotyczące Niebieskiej Karty, z których wynika, że w 2018 r. wszczęto ponad 93 tys. procedur. W samej Warszawie z Niebieską Linią skontaktowało się jednak relatywnie niewiele, bo koło 2 tys. osób (2019). Duże miasta charakteryzują się bowiem wysokim poziomem anonimowości, co nie sprzyja zwracaniu się po pomoc. Wiele osób nie wie, jak reagować na sytuacje przemocowe, uważa, że to nie ich rola, boi się o własne bezpieczeństwo lub nie ma wiedzy o procedurach. Pandemia tylko nasiliła problem przemocy. Jednocześnie osobom zatrudnionym w instytucjach systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie brakuje szkoleń podnoszących kompetencje, działań sieciujących oraz przeciwdziałających wypaleniu zawodowemu.

Projekt skierowany był przede wszystkim do potencjalnych świadków i świadkiń przemocy oraz służb zajmujących się przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie, takich jak Policja, pomoc społeczna, poradnie i szkoły, organizacje pozarządowe z Warszawy i okolic. Jego głównymi elementami było siedem interaktywnych spektakli teatru forum z udziałem publiczności. Cztery z nich były otwarte (79 osób), a trzy były skierowane do przedstawiciele i przedstawicielki służb i instytucji zajmujących się przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie (73 osoby). Spektakle pokazywały sytuację osób uwikłanych w przemoc oraz możliwości reagowania i podejmowania działań na rzecz zatrzymania przemocy. Przeprowadzono również szkolenie dla specjalistów i specjalistek podnoszące ich kompetencje oraz opracowano wskazówki dotyczące pracy ze świadkami i świadkiniami przemocy. Udzielono także blisko sto konsultacji psychologicznych dla świadków i świadkiń oraz opracowano dla nich informator.

Dzięki projektowi uzupełniono dotychczasową ofertę pomocową dla ofiar oraz świadków i świadkiń przemocy w rodzinie. Projekt wpłynął na podniesienie świadomości i wrażliwości społecznej na temat zjawiska przemocy. Osoby profesjonalnie zajmujące się przeciwdziałaniem przemocy w Warszawie, w tym pracownicy i pracownice pomocy społecznej, poradni i szkół, etc., podniosły swoje kompetencje w obszarze współpracy i komunikacji ze świadkami i świadkiniami. Generalnie dzięki projektowi zwiększono uwagę przedstawicieli i przedstawicielek służb na rolę świadka i świadkini przemocy, dotychczas zazwyczaj pomijaną w działaniach, co długofalowo może przynieść takie korzyści jak np. współpraca obywateli i obywatelek ze służbami i zwiększenie efektywności pomocy.