Gdzie kobietom żyje się lepiej – w Polsce czy w Czechach? To trudne pytanie. Bo niby Czeszki – w przeciwieństwie do Polek – mogą przerywać ciąże, ale kosztuje to około 200 euro, więc nie każda może sobie na to pozwolić. Z kolei w Polsce – w przeciwieństwie do Czech – mamy świetne prawo, jeżeli chodzi o opiekę okołoporodową, jednak rzeczywistość w szpitalach nie zawsze spełnia standardy. W Czechach działa Komitet ds. Karmienia Piersią przy Ministerstwie Zdrowia, Polki bezskutecznie walczą o podobny od lat. Z kolei Polska ratyfikowała Konwencję Stambulską o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet, a czeski senat na początku roku odrzucił projekt uchwały. Można by długo wymieniać różnice, ale czy nie lepiej skupić się na podobieństwach? 

 Teren sporny wygląda niepozornie. To łąki porośnięte trawą i kępami dziurawca, a gdzieniegdzie także rumianku. W pobliskich krzakach mieszka rodzina łosi. Jednak być może już niedługo stanie tu sortownia, do której będą ciągnąć tiry i cysterny wyładowane chemicznymi odpadami. Nad łąki właśnie nadciągają ciemne chmury i zaraz rozpęta się burza. Po mokrej trawie terenu spornego spaceruję z Jagodą Włoch, wieloletnią radną gminy Lubartów, która opowiada o innej burzy – tej, która od dwóch lat trwa wokół tematu sortowni. 

– Inwestycje są potrzebne, bo gmina nie ma pieniędzy, nie ma tu też zbyt wielu miejsc pracy – podkreśla. – Problem polega na tym, że plan nie był właściwie konsultowany z mieszkańcami. Dzisiaj są rozgoryczeni tym, jak zostali potraktowani. 

Opieka zdrowotna to bardzo trudny resort. Zarządzanie oczekiwaniami i potrzebami ludzi z różnych stron – pacjentów, lekarzy, pracowników medycznych – jest jak balansowanie na linie. Efektem są problemy, których doświadcza każdy z nas – długie kolejki do lekarzy, brak świadczeń i informacji. Organizacje pacjenckie starają się szukać rozwiązań tych kwestii. To oddolny obywatelski ruch pacjentów sprawia, że rzeczywistość leczenia w Polsce zmienia się i dąży do europejskich standardów. 

Na sali sportowej w Dąbrowie – małej wiosce pod Śremem odbył się turniej „Milionerów”. Muzyka potęgowała napięcie, niepełnoletnia publiczność reagowała z odpowiednim do wieku entuzjazmem. Damian Romański, czterdziestolatek z Książa Wielkopolskiego, wystąpił w roli Huberta Urbańskiego i zadawał pytania: „Czy deszczówka to…” a) gorąca czekolada z bitą śmietaną b) woda w postaci odpadów atmosferycznych c) rosół z kury d) koktajl bananowy. Pytał też: „Co znajduje się na łące kwietnej?” a) parking samochodowy b) galeria handlowa c) basen d) kolorowe, kwitnące i pachnące rośliny. Zgromadzone na sali gimnastycznej dzieci (a była ich około setka) tym turniejem kończyły projekt „Eko-edukator”. Chyba pierwszy taki w Polsce, w którym osoby z niepełnosprawnościami uczyły dzieci z przedszkoli i szkół podstawowych sadzenia roślin, filtracji wody i wtórnego wykorzystywania śmieci.

„Pamiętam sprawę chłopaka, który ukradł dwa telefony, oraz zakatował na śmierć psa i kota. Sędzia skazał go wyłącznie za kradzież telefonów”.

„Nad zwierzętami trzeba znęcać się zgodnie z poglądami orzecznictwa i doktryny”

Ostatnie wybory do Parlamentu Europejskiego, w których bardzo dobre wyniki osiągnęły skrajnie prawicowe partie, pokazały, że społeczeństwa się radykalizują. To trend widoczny w Europie i USA. Także w Polsce radykalne poglądy i ugrupowania rosną w siłę, a dialog między osobami reprezentującymi różne opcje polityczne staje się coraz trudniejszy. Czy i jak możemy temu zapobiegać? Grupa polskich organizacji pozarządowych, działających na rzecz demokracji, pojechała szukać odpowiedzi na wyspę Utøya, na której norweski radykalista dokonał największej zbrodni w historii współczesnej Norwegii.  

Najtrudniej jest stanąć przed grupą obcych ludzi, przedstawić się, powiedzieć: „Jestem osobą po kryzysie psychicznym”. Bo po drugiej stronie czasem jest ciekawość i uwaga, a innym razem – wstyd i zażenowanie. Wtedy dobrze jest skupić uwagę na jednej osobie, która wydaje się zainteresowana, i do niej kierować swoją opowieść.  

Nazywają ich czasem ludźmi w drodze, choć w zasadzie każdy człowiek gdzieś na świat przychodzi i gdzieś umrzeć musi – zazwyczaj w innym miejscu niż to, w którym się zrodził. W czasie życia ilomaś drogami podąża, jakieś decyzje podejmuje, kogoś spotka, z kimś się rozstanie. Czasem dotrze do miejsca idealnego, uparcie reklamowanego w filmach amerykańskich, jednak częściej w drodze jest nieustannie, ciągle do czegoś dążąc. Ludźmi w drodze zwykło się jednak nazywać uchodźców – tych, którzy poszli do obcych krajów, do rzeczywistości oplecionej przez inny język, do wielkiej niewiadomej. Nie da się ich wrzucić do jednego worka z napisem „migranci”, bo każdy wędruje ze swoją motywacją, niosąc ciężar własnych wspomnień. Los czy opatrzność sprawiają, że ludzie ci trafiają do Polski, często na początku wędrówki nie zdając sobie sprawy, że taki kraj w ogóle widnieje na mapie świata. 

Imperium Tour: Dziewięć osób, 4 spektakle, 2000 km. Wyruszamy o 9 rano z Warszawy, reżyserka Alicja, osoby aktorskie Oma, Olia, Łukasz i akordeonista Alexey oraz Adrien odpowiedzialny za wizualizację/video. Maciej i Ola, osoby aktywistyczne z Grupy Granica, które po każdym spektaklu opowiadały o sytuacji na granicy polsko-białoruskiej. Sytuacja osób w drodze, przejście puszczy białowieskiej: to doświadczenie jest trzonem spektaklu „Imperium”.

Kiedy Anna zobaczyła dwie kreski na teście ciążowym, od razu zapisała się do ginekologa. Zrobił USG i potwierdził ciążę – szósty tydzień. Powiedziała lekarzowi, że jej partner ma wątpliwości, wcale nie jest pewien, czy chce zostać tatą. Lekarz zapytał, co w takim razie planuje zrobić. Powiedziała, że chce urodzić dziecko. Została skierowana do położnej i to ona prowadziła ciążę.

W świecie ludzi albo ty opowiadasz, albo jesteś opowiadany. Samorzecznicy grup marginalizowanych – osób z niepełnosprawnościami, ich rodziców, mniejszości – wybierają pierwszą opcję. Chcą mówić o sobie i swoich potrzebach, swoim własnym językiem. Ale nie z pozycji ofiary, tylko głosu merytorycznego, który podkreśla, czego im w społeczeństwie brakuje i podsuwa pomysły zmian w systemie, poprawiające ich życie.

Dawno temu był tutaj tylko lód. Trzymał tutejsze ziemie w uścisku przez 100 tys. lat, razem ze Skandynawią, Wyspami Brytyjskimi i częścią dzisiejszych Niemiec. Dopiero kiedy przyszło ocieplenie, lądolód zaczął wycofywać się z Pomorza na północ. Wędrował niespiesznie, w tempie geologicznym, czyli przez kilkadziesiąt tysięcy lat, a po drodze żłobił doliny, wypiętrzał pagórki i zapełniał jeziora, tworząc jedyny w swoim rodzaju krajobraz, przez naukowców zwany polodowcowym.

Mieszkają w Sztumie, Bochni, Warszawie. Pracują, płacą podatki, wychowują dzieci. Po godzinach walczą: o równe prawa, urzędy bez dyskryminacji, przyjazne szkoły. I o to, żeby dzieciaki takie jak oni nie musiały ciągle uciekać do stolicy.

Badania pokazują, że Polska jest najgorszym miejscem do życia dla osób LGBT+ w całej Unii Europejskiej. Oto trzy historie osób, które próbują to zmienić.

Ciszę można usłyszeć na przykład w słuchawce telefonu. Gdzieś pomiędzy zdaniami: „Czy to dobry numer?”, „Mogę zająć pani czas?”, „Właściwie nie wiem, po co dzwonię…”.

Cisza może też złapać za gardło. Na przykład na terapii, kiedy trzeba wrócić myślami do zdarzeń sprzed roku, zbyt strasznych, żeby ubrać je w słowa. Nawet jeżeli się znajdą, cisza zadba o to, żeby nie wydostały się na zewnątrz.

Ojcowie, którzy zdecydowali się wziąć urlop rodzicielski, opowiadają, że to najlepsza decyzja, jaką mogli podjąć – mówią założycielki Fundacji Share the Care – Z badań wiemy, że poprawia to stabilność związku, zmniejsza liczbę rozwodów i separacji, ma bardzo korzystny wpływ na rozwój emocjonalny i poznawczy dzieci, a także pomaga kobietom w aktywności zawodowej i wyrównaniu szans na rynku pracy z mężczyznami.

Młodzi ludzie w kryzysie bezdomności są często niewidzialni. Noszą modne ubrania, dziewczyny mają makijaż, siedzą na telefonie. Coraz więcej wśród nich jest takich, co mają dom, a nawet własny pokój, ale rodzice nie potrafią sobie z nimi poradzić. To naprawdę przerażające, bo pokazuje, że mamy w Polsce poważny kryzys rodziny – mówi Agnieszka Sikora z Fundacji Po Drugie.