Projekt odpowiada na problem braku wsparcie dla kobiet, które doświadczyły poronienia. Około 20% ciąż kończy się poronieniem. Każdego roku w Polsce 40 tysięcy osób i 40 tysięcy ich partnerów i partnerek doświadcza poronienia (UNICEF, 2020). Prawa tych osób i ich bliskich są niestety łamane. Większość szpitali w Polsce nie przestrzega standardów opieki okołoporodowej, ich realizacja nie jest w żaden sposób weryfikowana przez ustawodawcę, a ogólnikowość zapisu o potrzebie zapewnienia godnego ronienia sprawia, że placówki medyczne interpretują go w sposób dowolny lub zupełnie ignorują (NIK, 2021). Ronienie w Polsce jest często doświadczeniem poniżającym, traumatycznym i samotnym. Doświadczenie to objęte jest tak silnym społecznym tabu, że osoby roniące nie mają przestrzeni do podzielenia się swoimi emocjami i potrzebami. Jak wynika ze statystyk, 30% kobiet po poronieniu choruje na depresję, 40% wykształca objawy zaburzeń lękowych, a nawet 38% spełnia kryteria PTSD. Wpływ na to ma nie tylko samo doświadczenie utraty ciąży, ale również retraumatyzacja, do której dochodzi na szpitalnych oddziałach i w lekarskich gabinetach.

Grantobiorca przeprowadził badanie monitoruja?ce doświadczenia i potrzeby osób roniących w Polsce, na podstawie którego opracował raport. Raport zawierał konkretne zalecenia dla decydentów i decydentek, placówek ochrony zdrowia oraz specjalistów i specjalistek. Stworzono platformę wspierająco-edukacyjną, skierowaną do różnych grup: osób w trakcie i po poronieniu oraz ich bliskich, a także do profesjonalistek i profesjonalistów pracujących z osobami roniącymi. Osoby z doświadczeniem poronienia otrzymały wsparcie psychologiczne – zarówno indywidualne jak i grupowe, w ramach grup wsparcia. Odbyło się stacjonarne szkolenie dla położnych i specjalistek pracujących z osobami doświadczającymi poronienia i ich bliskimi. Przeprowadzona kampanię społeczną nt. poronienia i praw osób ronicych. W ramach kampanii zrealizowano m.in. 12 odcinków podcastu o poronieniu normalizuja?cych to zjawisko.

Rezultatem projektu było zarówno wsparcie osób ronia?cych, poprzez zapobieganie naduz?yciom i wto?rnej traumatyzacji na szpitalnych oddziałach, gabinetach lekarskich i w przestrzeni publicznej. Osoby z dos?wiadczeniem poronienia, które padly ofiarą nadużyć, otrzymały konkretną pomoc. Drugą ważną grupą uczestniczącą w działaniach były osoby zawodowo zaangażowane w towarzyszenie i wspieranie osób doświadczających poronienia: położne, lekarki i lekarze, psycholożki, doule. Osoby pracuja?ce z kobietami ronia?cymi i ich bliskimi zostały uwrażliwione na problem i uczyły się, jak zapobiegać nadużyciom. Monitoring i jego wyniki pozwoliły nagłośnić problem i zainicjować debatę o koniecznych zmianach w standardach opieki okołoporonnej w Polsce. Projekt bez wątpienia przyczynił się do przełamania społecznego tabu woko?ł poronienia.